Przystępując do budowy przydomowej oczyszczalni ścieków, musimy odpowiednio dobrać wielkość urządzenia, a następnie odpowiednio do niego ukształtować teren działki, aby instalacja nie była uciążliwa dla użytkownika.

Wielkość oczyszczalni dobieramy do ilości osób stale zamieszkujących budynek. Najczęściej produkowane oczyszczalnie przystosowane są do 4-12 użytkowników – przeznaczone dla budynków jednorodzinnych. Większe oczyszczalnie stosuje się hotelach, zajazdach, pensjonatach i gospodarstwach agroturystycznych.

Usytuowanie oczyszczalni na działce powinno być zgodne z obowiązującym prawem, ale musi też uwzględniać użytkowanie terenu przez mieszkańców. Zazwyczaj najlepsza lokalizacja oczyszczalni jest po wschodniej stronie budynku. Jednak ważne jest, aby była ona blisko ciągów komunikacyjnych (droga, podjazd, garaż), ze względu na konieczność opróżniania oczyszczalni z osadów raz dwa razy do roku przez wóz asenizacyjny.

Największym problemem jest pozbycie się ścieku oczyszczonego.

Rozwiązania dopuszczane są przez prawo wodne to:

• zrzut do cieku wodnego, zbiornika wodnego, otwartych wód przepływowych – w tym przypadku wymagane jest pozwolenie wodno-prawne wydane na podstawie operatu wodno-prawnego przez Wydział Ochrony Środowiska (powiat);
• zrzut do gruntu – studnia chłonna – niektóre Urzędy wymagają pozwolenia wodno-prawnego, tak jak w przypadku z rzutu do cieku wodnego;
• drenaż rozsączający – wprowadzenie ścieku oczyszczonego do gruntu. Potrzebna jest większa działka, częściowo wyłączona z użytkowania. Grunt powinien być dobrze lub średnio przepuszczalny. Przed podjęciem decyzji należy wykonać test perkolacyjny, badając w ten sposób przepuszczalność gruntu, co jest niezbędne do określenia wielkości drenażu;
• pakiety rozsączające – obecnie bardzo często stosowane rozwiązanie. Są to maty lub moduły wykonane najczęściej z wytrzymałego tworzywa sztucznego. Na podsypce żwirowej grubości około 15-20 cm układa się pakiety i zabezpiecza geowłókniną. Zaletą tych rozwiązań jest duża pojemność hydrauliczna i równomierne rozsączenie ścieku w gruncie;
• złoże gruntowe podpowierzchniowe (złoże zanikowe) – jest dobrym rozwiązaniem, ponieważ nie ogranicza powierzchni użytkowej działki. Wykonywane najczęściej ze żwiru o granulacji powyżej 36 mm i miąższości minimum 50 cm. Powierzchnia takiego złoża powinna zostać wyliczona na podstawie badań geologicznych lub testu perkolacyjnego. Studzienka rozdzielcza służy jednocześnie jako punkt kontrolny do poboru próbek ścieku oczyszczonego. Rozwiązanie to należy stosować przy oczyszczalniach biologicznych (tlenowych), gdzie stopień redukcji zanieczyszczeń jest na poziomie 90-98%. Najprościej jest odprowadzić ściek oczyszczony do gruntu, kiedy instalacja kanalizacji sanitarnej wychodząca z budynku jest zagłębiona do 60 cm po powierzchnią terenu (p.p.t.). W przypadku większych zagłębień instalacji należy zwrócić szczególną uwagę na materiał, z jakiego wykonany jest zbiornik oczyszczalni (wytrzymałość zbiornika na zgniatanie, grubość ścianek, rodzaj i sposób użebrowania zbiornika). Zbiornik z polietylenu czy polipropylenu przy dużych obciążeniach gruntu może ulec deformacji i zagnieceniu. Jeżeli kanalizacja wychodząca z budynku jest zagłębiona poniżej 1,2 m, należy brać pod uwagę zastosowanie przepompowni ścieku surowego, co wiąże się z dodatkowym kosztem inwestycji i eksploatacji takiego rozwiązania. Podobna sytuacja zaistnieje, kiedy wody gruntowe występują wysoko, tj. powyżej 2,3 m p.p.t. Zgodnie z przepisami prawa wodnego, warstwa gruntu oddzielająca wody gruntowe i dno urządzenia rozsączającego musi wynosić co najmniej 1,5 m;
• Kopiec rozsączający – wykorzystuje się tutaj pompownię ścieku oczyszczonego, która tłoczy ściek na usypany ze żwiru kopiec, gdzie miąższość gruntu pomiędzy dnem kopca a wodami gruntowymi wynosi z godnie z prawem co najmniej 1,5 m.